Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Πασας και Γιουσιφάκη
















Ως τώρα ψυχή μου έβλεπες τον ίσκιο και χόρταινες - τώρα σε πάω στο κρέας"

Αυτό σκέφτηκε ο Καζαντζάκης λίγο πριν το ταξίδι του στην Κρήτη, λίγο πριν συναντηθεί με τον Ζορμπά.
Εκεί ταξιδεύουμε και οι δύο. Στο κρέας. Πασάς και Γιουσουφάκι. Κανιβαλίζουμε ο ένας τον άλλον. Τρώει η ψυχή μας και χορταίνει με ζωή, πραγματική ζωή. Όχι ζωή μέσα από τα βιβλία.

ΦΑΝΤΑΖΕΙ πελώριος, βουνό ολάκερο στα μάτια μου. Ένα βουνό που θέλω ν' ανέβω, να εξερευνήσω κάθε πέτρα του, κάθε σπήλια του. Να φτάσω στην κορφή του. Να ξεδιψάσω από τις πηγές του.
Από την πρώτη στιγμή που άπλωσε το χέρι του και αγκάλιασε την μέση μου, τον εμπιστεύτηκα. Ρισκάρισα και μέχρι τώρα είναι άξιος της εμπιστοσύνης μου. Γιατί αν δεν καταθέσεις ψυχή, ψυχή δεν τρως! Κάποια πράγματα στην ζωή είναι για να τα νιώθουμε μονάχα και να τα απολαμβάνουμε όπως το δροσερό αεράκι την αυγή.

ΣΙΓΟΥΡΑ μόλις με πρωτοείδε και δη τα καπούλια μου είπε μέσα του: "Ανάθεμα την ζωή! Δεν έχει η άτιμη τελειωμό!". Έτσι δεν είναι αγάπη μου; Ευτυχώς για μένα, ο Πασάς μου ξέρει να ζει, να απολαμβάνει και να χαίρεται.

ΓΙΝΑΜΕ λοιπόν Ζορμπάδες και οι δυο. Γίναμε ξανά παιδιά. Και σαν παιδιά παίζουμε με τις ψυχές μας ωσάν να 'χουμε πληθώρα αποθεμάτων.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ τον κατακλύζουν και το φχαριστιέται, βουτάει σε αυτά. Απολαμβάνει. Γελάει με τον εαυτό του και μονολογεί πολλές φορές: " Το γουστάρω! μου αρέσει!"

ΖΗΛΕΥΕΙ. Το αίμα του βράζει κάθε φορά που με πλησιάζει κάποιος. Θέλει να τον αφανίσει ακόμα και με αθέμιτα μέσα. Να τον παρουσιάσει μπροστά στα πόδια μου αδύναμο για να δω το "φτιασιδωμένο" πρόσωπο του. Και αν ποτέ βρεθεί ένας που θα τον νικήσει θα πει "ΧΑΛΑΛΙ! Αξίζει ο μπαγάσας να σ' έχει!"

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΤΑΙ όταν παίζω το κορμί του με τα μαλλιά μου, με τα χέρια μου, με το στόμα μου. Λύνεται όλο του το σώμα, ανατριχιάζει. Δεν μπορεί να κουνηθεί μετά και μου λέει: "Χτύπα με. Χτύπα με για να συνέλθω"

ΓΕΛΑΕΙ με την ψυχή του. Τραντάζεται ολόκληρος. Γίνομαι ο γελωτοποιός του για πάρτη του. Πόσο μεγάλη ανάγκη έχει ένας βασιλιάς, ένας Πασάς από το γέλιο! Ξεχνάει το θρόνο και κυλιέται μαζί μου στο πάτωμα. Ξεχνιούνται τα προβλήματα, οι πόνοι, οι εξουσίες. Ξεχνιούνται όλα.

ΚΛΑΙΕΙ στην αγκαλιά μου. Για το άδικο. Γιατί με γνώρισε τώρα και όχι πιο πριν. Μα σκέψου μονάχα αυτό αγάπη μου! Τώρα μπορέσαμε να δούμε και οι δύο ο ένας τον άλλον. Τώρα είναι η στιγμή μας. ΤΩΡΑ! Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Είμαστε τυχεροί που το ζούμε. Άλλοι δεν θα το ζήσουν ποτέ τους.

ΘΥΜΩΝΕΙ. Ίσως να με κακίζει κιόλας που κοντά μου δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά και παρασύρεται από το πάθος, από αυτό που νιώθει. Μεταμορφώνεται τότε σε φουρτούνα και με πιάνει από το μαλλί και με σβουρνά. Με βυθίζει, μουδιάζει το κορμί μου και όταν περνά η αντάρα είναι ο ίδιος πάλι που θα με ανεβάσει στην επιφάνεια και μέσα στην αγκαλιά του θα μου δώσει ξανά πνοή. "Συγχώρα με καρδούλα μου" μου λέει. Να συγχωρήσω τι, ανάσα μου; Την δύναμη που εναποθέτεις στα χέρια μου; Σ' αγαπώ κάθαρμα!

TABULLA RASA. Αυτό μου είχε πει ότι θέλει την γυναίκα. Αναρωτιόμουν πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο σε μένα. Τώρα ξέρω πως. Σβήνει. Αλλοιώνει τις αυλακιές των προηγούμενων και ξαναγράφει πάνω τους. Χαράζει έχοντας ως διαμάντι την ψυχή του. ΑΝΕΞΕΙΤΗΛΑ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: